خوبی و بدی در قرآن

دستور دین اسلام درباره خوبی به دیگران از دو جنبه سخن گفته است. اول اینکه در برابر خوبی دیگران باید خوبی کرد؛ لذا در قرآن چنین آمده است که « هل جزاء الاحسان الا الاحسان » (آیا پاداش نیکی کردن جز نیکی کردن است؟)
و در روایت است که « من لم یشکر النعم من المخلوقین لم یشکر الخالق » هر کس شکر مخلوقات را به جا نیاورد شکر خالق را نیز به جا نمی آورد.

جنبه دیگر این است که بنا به دستورات اسلام، باید در برابر بدی‌ها هم خوبی کرد. قرآن می گوید:« ادفع بالتی هی احسن فاذاالذی بینک و بینه عداوه کانه ولی حمیم » و نیز می‌گوید: « ادفع بالتی هی احسن السیئه »
( با رفتار بهتر، رفتار بدی را دفع کن. در این صورت می‌بینی که همان کس که میان تو و او دشمنی بود دوست صمیمی تو شده است.)
نکته این آیات در این است که خداوند می‌فرماید احسان بدی را از جامعه دفع می کند و بدان نیز به نیکان تبدیل می‌شوند.
نمونه های بسیاری از این عملکرد موفق در تربیت انسان ها در زندگی انبیاء و اوصیاء و اولیاء به چشم می خورد.
البته دشمنانی که حق را می‌فهمند و انکار می کنند حکم دیگری دارند و درباره چنین کسانی در روایات گفته‌اند:«سنگ را به همان جا که از آن سو پرتاب شده پرتاب کن.»

منابع:
قرآن مجید سوره مومنون آیه 96 و سوره فصلت آیه 34.